Η αλήθεια είναι ότι ως ακροατές και ιδιαίτερα ως θιασώτες της ελληνικής τζαζ κι αυτοσχεδιαστικής μουσικής κοινότητας, με ορισμένα σχήματα δεν μπορούμε να είμαστε «αντικειμενικοί» και μας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να «κρύψουμε» την αγάπη μας προς αυτά. Το κουαρτέτο των Samebito (Μιχάλης Καταχανάς βιόλα, Αλέξανδρος Δανδουλάκης κιθαρα, Γρηγόρης Θεοδωρίδης κοντραμπάσο, Δημήτρης Κλωνής τύμπανα), ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις, όντας στην κορυφή αυτής της λίστας. Η κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ  με τίτλο «A tale ofGratitude» στις αρχές Ιουλίου του 2024, ήρθε απλά να επιβεβαιώσει αυτό που πιστεύουμε όλα αυτά τα χρόνια που τους ακολουθούμε στις συναυλίες τους: ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα σχήματα αυτή τη στιγμή στην δημιουργική αυτοσχεδιαστική σκηνή της χώρας.

Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους πριν πέντε περίπου χρόνια, οι Samebito (με τον Κωστή Χριστοδούλου αρχικά στα πλήκτρα αντί του  Γρηγόρη Θεοδωρίδη που προστέθηκε αργότερα στο σχήμα), κέρδισαν το μουσικόφιλο κοινό της Αθήνας, καταθέτοντας στις επιλεκτικές ζωντανές τους εμφανίσεις, μια μουσική αισθητική πρόταση που δεν είχε μέχρι τότε εμφανιστεί. Παίζοντας  ένα κράμα από μουσικές επηρεασμένες από σημαντικά πρόσωπα της σύγχρονης τζαζ (Bill Frisell, Henri Textier, Jan Lundgren), της κλασσικής μουσικής (Debussy, Tcaikovsky κ.α.), αλλά και των «δικών μας» Μάνου Χατζιδάκι, Μάρκου Βαμβακάρη και προσαρμόζοντας το στον δικό τους ήχο, οι τέσσερις μουσικοί έχουν φτιάξει κάτι μοναδικά δικό τους, ένα συναρπαστικό και περιπετειώδες ακρόαμα που σμιλεύεται συναυλία με συναυλία την τελευταία τριετία για να φτάσει στο «A tale of Gratitude», χαρίζοντας μας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων χρόνων.
Το άλμπουμ αποτελείται από έξι συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου 45 λεπτών. Όσοι έχουν γνωρίσει τους Samebito από τις συναυλίες τους, δεν θα βρουν στο δίσκο τις υπέροχες, μυστηριακές διασκευές τους στο «Strange Meeting» του Bill Frisell, στο «Annobon» του Henri Textier  ή στο «Ποιος είν’ τρελός από έρωτα» του Χατζιδάκι»,  αφού οι τέσσερις μουσικοί αποφάσισαν να ρίξουν επί το πλείστον το βάρος σε δικές τους συνθέσεις. Εξαίρεση αποτελούν  τα υπέροχα «Reverie» και «Romance» των Debussy & Tcaikovsky τα οποία περιλαμβάνονται στο άλμπουμ. Στα τέσσερα «πρωτότυπα» κομμάτια του δίσκου, η παράδοση, ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός και η σύγχρονη μουσική (τζαζ και κλασσικά ηχοχρώματα), μπλέκονται υπέροχα και αναδεικνύουν την αισθητική πρόταση του γκρουπ που ξεπερνά τα στενά όρια των «κατανομών» σε μουσικά είδη και ταμπέλες. Ακούγοντας το μαγικό «Ζειμπέκικο», το μυατηριακό «It’s all over gingerbread bunny» (αμφότερα αριστουργηματικά, πάντα κατά την προσωπική μας άποψη) και το ολίγον θορυβώδες «Extrapolation», αντιλαμβάνεται κανείς του λόγου το αληθές. Μουσική θαυμάσια, ονειρική, συγκινητική. Μουσική που ξεσηκώνει και ταυτόχρονα καθηλώνει. Μουσική  που κάθε φορά που συμβαίνει παρασύρει και τον ακροατή μαζί της. Αν δεν έχετε ήδη μυηθεί στο σύμπαν των Samebito, σας καλούμε να το πράξετε ακολουθώντας τους στα επερχόμενα live τους από το προσεχές φθινόπωρο. Εμείς παραλαμβανουμε με χαρά την «ιστορία ευγνωμοσύνης» τους σαν ένα πανάκριβο μουσικό δώρο για το οποίο νοιώθουμε με την σειρά μας, ευγνώμονες!

Για την ιστορία, το όνομα του σχήματος και ο τίτλος του άλμπουμ προήλθαν από το διήγημα «Η ευγνωμοσύνη του Σαμεμπίτο» του Λευκάδιου Χέρν, όπου ο ήρωας  είναι ένα πλάσμα μισό άνθρωπος, μισό καρχαρίας, που ζούσε στα παλάτια των θαλασσών και εργαζόταν ως φρουρός του Βασιλιά. Υπέπεσε όμως σε ένα σφάλμα και εξορίστηκε στη γη. Οι άνθρωποι πολύ σύντομα έπιασαν και φυλάκισαν το παράξενο αυτό πλάσμα και εκείνο, από τη θλίψη του, άρχισε να κλαίει — ώσπου τα δάκρυά του στέγνωσαν κι έγιναν διαμάντια.
Μπορείτε να ακούσετε, να κατεβάσετε και να διαδώσετε το άλμπουμ των Samebito πατώντας κλικ εδώ: https://samebito.bandcamp.com/album/samebito-a-tale-of-gratitude